Siyachin Glacier: ਸਿਆਚਿਨ ਬੇਸ ਕੈਂਪ ਤੇ ਪਹਾੜਾਂ ਤੋਂ ਬਰਫ ਡਿੱਗੀ, ਤਿੰਨ ਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਬਰਫ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬਣ ਨਾਲ ਹੋਈ ਮੌਤ

ਹਾਦਸੇ ਵਿੱਚ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਸਿਪਾਹੀ ਮੋਹਿਤ ਕੁਮਾਰ, ਅਗਨੀਵੀਰ ਨੀਰਜ ਕੁਮਾਰ ਚੌਧਰੀ ਅਤੇ ਅਗਨੀਵੀਰ ਡਾਭੀ ਰਾਕੇਸ਼ ਦੇਵਭਾਈ ਵਜੋਂ ਹੋਈ ਹੈ।

ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਯੁੱਧ ਖੇਤਰ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਤਾਪਮਾਨ 60 ਡਿਗਰੀ ਸੈਲਸੀਅਸ ਤੱਕ ਹੇਠਾਂ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉੱਥੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਠੰਢ ਕਾਰਨ ਫ੍ਰੌਸਟਬਾਈਟ ਯਾਨੀ ਸਰੀਰ ਦਾ ਸੁੰਨ ਹੋਣਾ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ੀਰੋ ਤੋਂ ਘੱਟ ਤਾਪਮਾਨ ਵਿੱਚ ਤਾਇਨਾਤ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਹਤ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਹ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦਿਮਾਗ਼ ਸੁੰਨ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਠੰਢ ਨਾਲ ਸੱਟ ਲੱਗਣੀ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ।

ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਭਾਰਤ-ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਕੰਟਰੋਲ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਲਗਭਗ 78 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਵਿੱਚ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਚੀਨ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਅਕਸਾਈ ਚਿਨ ਹੈ। ਇਹ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਰਣਨੀਤਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। 1984 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਨਾ ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਫੌਜ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਸੀ। 1972 ਦੇ ਸ਼ਿਮਲਾ ਸਮਝੌਤੇ ਵਿੱਚ, ਸਿਆਚਿਨ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਬੇਜਾਨ ਅਤੇ ਬੰਜਰ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਸਮਝੌਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋਵਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਰਹੱਦ ਨਿਰਧਾਰਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਸਾਲ 1984 ਵਿੱਚ, ਖੁਫੀਆ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮਿਲੀ ਸੀ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਭਾਰਤ ਨੇ 13 ਅਪ੍ਰੈਲ 1984 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਫੌਜ ਤਾਇਨਾਤ ਕੀਤੀ। ਫੌਜ ਨੇ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਮੇਘਦੂਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।

ਸਿਆਚਿਨ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਦਾ ਇਲਾਕਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਾਲੇ ਕਸ਼ਮੀਰ (ਪੀਓਕੇ), ਅਕਸਾਈ ਚਿਨ ਅਤੇ ਸ਼ਕਸਗਾਮ ਘਾਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੇ 1963 ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਭਾਰਤ ਲਈ ਰਣਨੀਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਇਲਾਕਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਹ ਸਥਾਨ ਲੇਹ ਤੋਂ ਗਿਲਗਿਤ ਤੱਕ ਦੇ ਰਸਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਇਸਦੀ ਫੌਜੀ ਅਤੇ ਰਣਨੀਤਕ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ।